Ողջ երազները պղպջակներ են՝

Լցված պատրանքի քնքուշ մետաքսով-

Որին դիպչում ես՝անէանում են,

Թողնելով միայն համբույրի թույլ դող...

Ողջ պատրանքները հորինվածքներ են՝

Որ օրը շնչի, ապրի ներկայում,

Բայց զարկերակը հենց որ բռնում ես ՝

Ռիթմը լքում է...զու՜ր ես աղմկում...

Ողջ անուրջները գուցեև սու՜տ են՝

Թափառող հանգույց՝ օրեր կամրջող-

Եվ՝ որքան էլ սին, նրանք մեզ պետք են՝

Որպես խենթ թռիչք, կամ էլ՝ սրտի դող...