Արցունքի դողը

 

Կարո'տ, աչքերդ, ինչպես միշտ, թաց են,

Ինչպես միշտ` այնտեղ ցավ կա խտացած,

Հորիզոններն էլ թե պատվար լինեն,

Չեն փակի հոսքը` այտերըդ ի վար...

Կարո'տ, քո տունը միշտ էլ դատարկ է,

Միշտ էլ սպասումն է հյուրը քո սիրած,

Օրը օրվա հետ թե մարտ է մղել,

Երբեք չի փոխվել քարտեզդ գծած...

Գծել է կյանքը ինչ-որ սահմաններ.

Որ լուռ աչքերը չգրկեն իրար,

Ձեռքերը պարզված' օդում էլ կախվեն,

Չունենան իրան' փարվելու համար...

Հորիզոնները մի տեսակ լուռ են,

Մի տեսակ ցավ կա, որ ներս է հոսում,

Կարո'տ, անգամ դու չունենաս աչքեր`

Արցունքիդ դողով օդն է շնչելու...