ԶԳՈՒՅՇ ՆՎԱԳԻՐ

Դու նվագում ես, նվագում անվերջ

Ինչ որ փակ սրտի նուրբ ստեղներով,

Ամեն հնչյունը ցավ ունի իր մեջ,

Ամեն ստեղը խոսել է ուզում...

Բայց դու տարված ես այդ նվագով խենթ,

Աչքերդ մութից լույս են խմորում,

Քո թռիչքներում դու լոկ արծիվ ես,

Որ <<երկնքում>> է իր որսը փնտրում...

Մինչ, երկնքից վեր կա դեռ <<տիեզերք>>,

Որտեղ հնչյունն է խարիսխն իր նետում,

Այնտեղ հասնելու հոգով անզոր ես,

Քանզի նվագդ հեռվում չի՜ լսվում...

Դու նվագում ես, նվագում այնպես,

Որ չես էլ նայում թաց ստեղներին,

Ամեն հնչյունը գոռում է ասես.

<< Զգո՜ւյշ նվագիր, ցավու՛մ է հոգիս>>....