Այդ օրը ես քայլում էի ստեղների վրայով՝ ճերմակն իմ գույնն էր, իսկ սևը՝ քոնը / դու՛ էիր այդպես ցանկացել/...Չգիտեմ՝ որտեղից, օտար հոսանքներ
եկան...Չդիմացա...Սայթաքեցի
ու
ցած
ընկա...Դու իմ կողքին
չէիր...Չփշրվեցի
սակայն...
Փշրվեց այն կապույտ կիսալուսինը, որ տարիներ առաջ ինձ էիր նվիրել...Բայց այն իմ ձեռքում չէր, հոգուս հետ էր ձուլվել...Հետո փնտրեցի նրա բեկորները...Չգտա...գոլորշի էին դարձել...
Երբ խոնավությունը շատանում է, սրտի ռիթմերն արագանում են, տեսանելիությունը վատանում է, իսկ կոկորդը
խեղդում
է
ինչ
որ
աղի
մի
հեղձուկ...
Այսօր իմ շուրջը խոնավությունը կրկնակի է...մտքի շիթերը որքան էլ ջանում են պարզեցնել ճանապարհը, միևնույն է, սրտի ռիթմերը իրենց հարազատ ստեղներն են փնտրում...որոնց վրայով քայլում էի ես / հիշո՞ւմ ես ...ճերմակը իմն էր, իսկ սևը՝քոնը...դու՛ էիր այդպես բաժանել/...
Իսկ վա՞ղը...Վաղը ես որտե՜ղ քայլեմ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий