Քամին ծեծեց պատուհանը…Վերջերս կարծես նա փոստատարի դեր է կատարում. այս անգամ էլ ծրար ուներ ձեռքին… Զգում էի, որ սառն են քամու ափերը…Հասկացա, որ նա ինձ տաք տողերի պարան չէր տալու. այն կտրվել էր ճանապարհին` ցրտից…հոգո՞ւ, թե՞ …Ինչևէ, պետք էր վերցնել ծրարը…քամին պատասխանի էր սպասում…Ինչպես ակնկալում էի` այնտեղ չկար նամակ …միայն խոնավ մատնահետքեր էին …Շատ բան կարդացի, շատ բան հասկացա, բայց անկարող էի տաք շնչով լցնել պատասխանըս …Իմ մատնահետքերի հետքերն էին անգամ թրջված… Որոշեցի ծրարը հանձնել քամուն` առանց հասցեատիրոջ…Թող իմ հոգու թացությունը ոչ ոք չտեսնի…Թող քամին իր պաղ ձեռքերով կորցնի այն, ինչ խանգարում է տաք տողերի ամրությանը…
Հոգին որքա~ն կարիք ունի ցրտից պաշտպանվելու...