ԱՔՐՈՍՏԻԿՈՍ...

Մարող կարոտըս նոր շունչ է առել ,

Իսկ լույսն աչքերիս` քիչ-քիչ խտացել ,

Խենթացած հոգուս մեղեդու կանչից

Երազն է փախչում ափերիս միջից ...

Ներկան վրձնում է գույների տարափ ,

Թևածող պատրանք, մտքի հանգրվան .

Վարանում եմ ես...իսկ իմ ապագան`

Անուրջ է գերող, թե` հոգու < զնդան > ...

Նայել եմ ուզում մի զույգ աչքերի`

Ես այնտեղ գուցե պատասխան կարդամ ,

Ցնորքը պատռեմ հարվածով վրձնի ,

Իրական տեսնեմ երազի ճամփան ...