ՔՈ ՀԵՌԱՑՈՒՄԸ...

Ինչ դու գնացել ես` դրսում անձրևում է,

Սիրտս ապստամբ է, հոգիս արտասվում է...

Ինչ դու հեռացել ես` ես ինձ կորցրել եմ,

Մոլորվել եմ այնպես, որ <չեմ ուզում> գեթ ելք...

Այն, ինչ մնացել է` կապույտ մի մշուշ է,

Խոնավ թարթիչներ են ու արծաթվող թելեր...

Այն, ինչ հիմա ունեմ` հոգուց պոկված ճիչ է,

Լուռ աղոթող շուրթեր, անթարթ նայող աչքեր...

Բայց ես...դեռ սպասում եմ, որ անձրևը հոգնի,

Սիրտը իմ հանդարտվի, հոգին` ժպտա կրկին...

Որ ես գտնեմ նորից այն <խենթ մոլորվածին>,

Ով ողջ մի կյանք ապրեց` հայացքը անցյալին...