ՔԱՄՈՒ ԱՊՏԱԿԸ

Այս երեկո կրկին միասին էինք.

Ես էի, դու էիր և մոմը արթուն,

Ծով աչքերով այնպես ծիծաղում էիր,

Մոռացվել էին բառերը < լպրծուն>...

Երկխոսություն կար` անձայն, անշշուկ.

Մի պահ կանգնել էր ժամանակն անսանձ,

Ականջը լարել և ունկն էր դնում

Հառաչանքներին` սրտերից պոկված...

Բառերն այդպես էլ չհագան զգեստ.

Եվ այսպես անցավ երեկոն, ավաղ,

Քամին ապտակով մոմը հանգցրեց`

Չքացան հանկարծ աչքեր ու ծիծաղ...