ԱՆՀԱՍՑԵ ՆԱՄԱԿ

Հոգիս փոթորկվել աշնան թախիծից,

Կապույտին նետված ծրար է դարձել,

Ու նվաղելով սիրտս կարոտից

Իր նոր ու ճերմակ էջերն է պարզել...

Եվ գրում եմ ես խենթ ու խելագար

Իմ կարոտների ու սիրո մասին.

Մտքերն իմ ճախրող, խոհերն իմ մոլար

Չեն ուզում հասնել մոտ հանգրվանին...

Ու բազմերանգ են գույներն իմ դարձել`

Աշնան թափառող պատկերների պես.

Կապույտն է արդյոք, թե դեղինը պերճ

Իմ պարանոցին շղարշն իր նետել...

Ու թափառում եմ գույնի աշխարհում,

Փնտրում կարոտի կապույտ մեղեդին.

Դեղինն էլ սիրո նոր լույս է վառում,

Բայց չեմ գտնում ես դեռ իմ <<ցանկալին>>...

Այնքան նվազ է մեղեդու զարկը,

Եվ այնպես խամրած` դեղինի ոսկին.

Այդ գույների մեջ չկա այն պարը,

Որով սիրտըս է չափում ռիթմերն իր...

Իսկ ես պարել եմ ուզում խելագար,

Պարել այս աշնան վալսը խենթացնող.

Պտտվել անվերջ, մոլորվել հանկարծ`

Փնտրելով նոր գույն, սիրո նոր մի տող...

Խելագար վալսի պտույտների մեջ,

Մոռացած և գույն և անցած հուշեր,

Այնպես կուզեի ես գեթ <<ինձ>> գտնել

Եվ քեզ` իմ սիրո <<անհասցե ասպետ>>...