ԱՆԱՓ ԿԱՊՈՒՅՏՈՒՄ

Կարոտս` կապույտ օվկիան անհատակ,

Սերս` կապույտում լողացող մի նավ,

Լույս անուրջներս` առագաստ ճերմակ,

Իսկ ես` խելագար, անփույթ նավավար...

Այսպես իրար հետ ճամփա ենք ելել

Ու նավարկում ենք կապույտում անափ,

Քամին խաղում է իմ խենթ նավի հետ,

Ուզում տանել այն մեկ այլ ուղղությամբ...

Լոկ առագաստն է այս ընթացքի մեջ

Փորձում դիմանալ անգամ հողմերին.

Ու պայքարում է, մարտնչում անվերջ`

Այն ճիշտ է գտնում իր անցած ուղին...

Հավատարիմ է առագաստն ամուր,

Չի դավաճանի իր նավավարին`

Անգամ թեկուզև օվկիանը անգութ

Ձեռնոց էլ նետի այդ փոքրիկ նավին...

Բայց, դե, որքան էլ նավն ամուր լինի`

Անչափ անփույթ է նավավարն անփորձ,

Ձայնում է հաճախ հողմերի կանչին,

Հաճախ է տարվում քամու զրույցով...

Իսկ հետո, երբ որ մենակ է մնում

Լոկ իր սիրո և անուրջների հետ`

Ամեն ինչ այնպես հստակ է դառնում,

Քամին, հողմերն էլ` անցյալի պատկեր...