Աշունը շոյում է վարսերս...շոյում իր շիկացած հայացքով...
Սառը տրամաբանությամբ անգամ չեմ կարողանում կոտրել այն ապակեպատ տարածքը, որում վաղուց շնչահեղձ եմ լինում...
Աշունը որքան էլ փորձի մխիթարել իր վարսերի կենսատու խաբկանքով, ամեն անգամ ինչ-որ բան պակասեցնում է, խլում ինձանից...Իսկ հետո...սփոփում շոյանքով...
Երկնքից կախվել են կարոտի կապույտ ստեղները...Աշունը չի հասցրել փոխել դրանց գույները...բայց ջանացել է այնքան հույզեր ներարկել օդի մեջ, որ կապույտը մեկից քարացել, ապակի՜ է դարձել...

Ապակեպատ կարոտ...երբ անզոր ես դիպչել, գրկել, զգալ...երբ մարդկային բոլոր զգայարաններից գործում է միայն մեկը' տեսողականը...երբ վեցերորդն այլևս իրեն չի՜ արդարացնում...Աշունը չի հասկանա, թե ինչ է դա...ձմեռը գուցե մի պահ զգա, գարունը՝ փորձի թարգմանել, ամառը՝ յուրովի վերծանել...Չկա մեկ այլ եղանակ, որը պարզապես կարողանա այն փշրել...

Աշունը շոյում է ինչ-որ մեկի շիկացած վարսերը...շոյում իր կապտած հայացքով...