Աշունը եկավ։ Նա ամեն անգամ էլ գալիս է՝ անկախ մեր սպասումներից ու հույզերից։ Եկավ՝ կարդալու հոգուս օրագիրը։ Չեմ կարող այն բանալ ոչ ոքի, բայց աշնանը...կարող եմ։
Կաթիլները, որով համտեսեցի աշնան տխրությունը, այդքան էլ սարսափելի չէին. անգամ շոշափեցի իրականի դառնն ու հաճելին։
Գույները, որոնք զարդարել են անցորդներից արդեն հոգնած ճեմուղին, նույնիսկ ապշեցնելու չափ գեղեցիկ են ու ճշմարիտ։
Օրն այլևս չի կաղում, օդը լի է թարմությամբ ու խոստումներով։ Շատացել է լույսը. դեղինի խմորումը երկնքից հեքիաթ է մանում...այն հեքիաթը, որին տենչում է ամռան հեղձուկից հուսախաբ հոգին։

Աշունը կարդում է իրեն այնքա՜ն հասկանալի նոտաներով գրված հոգու օրագիրը։ Աշունը չի՜ հոգնում, նրա հուշամատյանում աշխարհի ամենաթախծոտ, ամենալուսավոր ու հուզառատ երգերն են ամփոփված։

Հրաշալի է, որ եկար, աշու՛ն։ Քեզ հետ ոչ միայն կարելի է զրուցել, այլև՝ լռել ու անէանալ քո հեքիաթը մանող խոնավ ճեմուղում։