Ամառը հավաքեց իր փեշերն ու հեռանում է...Լռություն կա՝չթարգմանվող, անհերքելի, անկնիք,...
Ինչ-որ ստվերներ թաքցրած հույսի բարուրն են բացում...Մանկան նման ժպտում է հույսը՝անօգնական, անկարող...
Ինչ-որ տեղ պահածոյացել է մեր երազների դեղին արևը...ուզում եմ դիպչել նրա հյուսքերից կախված սին պատրանքներին, շոշափել խաբկանք-զնդանի
սառը
ճաղերը, որ մեզ բանտել
է
իր
... դեղին
ոսկով...
Ինչ-որ կերպ հնար լիներ պահել ամռան փեշերը, որ թարգմանել լիներ և լռությունը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий