ԱՇՆԱՆԱՅԻՆ

Ուշանում է արշալույսը,

Քարանում է հոգու լույսը...

Խտացել է մթնշաղը,
Պակասել է մտքի խաղը...

Քարանում է մերթ արցունքը,

Մերթ ՝ վարարում, ինչպես գետը,

Ծովանում է սրտի վերքը,

Չտեսնելով բուժման ելքը...

Հոգու բեռը լեռնանում է,

Ու կարոտը համրանում է...

Խլանում է նաև հույսը՝

Որտե՞ղ փնտրեմ արշալույսը...