Գիշե՛ր, քո թաց շուրթերին պարպվում է հիմա իմ երազների լեփ-լեցուն գավը...Լուռ ճաշակեցի դեմքս ստվերող արցունքիդ համը...

Դու արտասվում ես և ի՜մ փոխարեն...Աշունն էլ է իմ ուսին լացել...

Անձրևի մեղեդին լսվում է նաև գիշերվա սև թարթիչների ներքո...իսկ դրա համար մեզ պե՜տք չեն աչքեր...

Ինչու՞ են անհրաժեշտ այդ դեպքում շուրթերը...գրկելու՜ համար ...Կարոտի անտեսանելի պատյանը երբեմն անզոր են փշրել անգամ պիրկ բազուկները,իսկ երկնքի շապիկը ճեղքող մրմունջը լսվում է նույնիսկ գրկո՜ւմ լռության ...

Գիշե՛ր, ես՝զրկված ձեռքից,կուրացած ՝ աչքից,դեռ ուզում եմ ապրե՜լ իմ երազներում..

Մի՛ կիսիր իմ երազները, ես դրանց համար շա՜տ եմ աղոթել...