Երբ դիմակահանդեսն ավարտվեց, ես տեսա այն, ինչը երկար ժամանակ տեսնում, բայց ...նկատել չէի ուզում ...Բոլորն արդեն առանց դիմակների էին...Իմ հյուսած երազը չկար...Որքա~ն արվեստով ու սիրով էի հորինել նրան, աստղափոշու տակ թաքցրել իրական դեմքը ...Ինչևէ ... ցավով, բայց ընդունեցի նրա նոր տեսքը...
Հանկարծ նա վերցրեց ապակու կտորը ու սկսեց խզբզել սեփական դեմքը...Հոգիս նվաղեց...ես դարձա ամբողջովին ցավ...Ցավից ոռնացի և ...արթնացա ...Սառը լռություն էր շուրջըս...տենդում
էր
միայն
անքուն
գիշերը
... Հասկացա
... մղձավանջային
երազ
էի
տեսել...Տագնապած
սիրտըս
կամաց-կամաց
վերադարձավ
իր
տիրույթները...
վերգտավ
կորցրած
ռիթմը...
Բայց այս ի՞նչ է...Նույն ապակու խզբզանքը իմ հոգո՞ւ վրա ...Ոչ...ես այնտեղ լինել չէի կարող...
Պատուհանից այն կողմ հանճարեղ ՆԿԱՐԻՉԸ գարուն էր նկարում ինձ համար, իսկ ձյունահամ վաղորդյան ցողը խնամքով վիրակապ էր դնում հոգուս բաց վերքերին...
Հանգիստ շնչեցի ...Դիմակահանդեսն իրոք ավարտված
էր
...
Комментариев нет:
Отправить комментарий