ՉԵՄ ՆԵՂԱՆԱ ...

Կարոտիս լեզուն ես չեմ հասկանում `

Այն մերթ բացվում է, ասելիք ունի ,

Մերթ էլ` լռում է, անդարձ համրանում ,

Կարոտս գուցե լեզու էլ չունի ?...

Կարոտիս գույնը կարծես չեմ տեսնում `

Կապույտ է, անգույն, թե`արդեն չկա ...

Ձուլվել է լույսին, կամ էլ` անհունում

Գուցեև հառնի որպես ծիածան ...

Գիտես` կարոտըս աչքեր էլ ունի `

Ինքս գիտեի այդ մասին վաղուց ,

Բայց չգիտեի, որ քո աչքերի

Արտացոլանքն է նրա խորքերում ...

Կարոտիս ձայնը դու դեռ չես լսել `

Հնչյուն է, աղմուկ, թե` խենթ զառանցանք ...

Աղոթքի մրմունջ, հոգեպարար երգ ,

Որ լոկ ծնում է չանցնող կարոտախտ ...

Կարոտըս նաև անուն էլ ունի `

Թող առայժմ այն դեռ գաղտնիք մնա ,

Իսկ եթե հանկարծ լեզվիցըս թռչի ,

Դու խու~լ ձևացիր...ես չեմ նեղանա ...

ԱՆՁՐԵՎԻՑ ՀԵՏՈ ...

Դրսում անձրևն է միալար լալիս ,

Կաթ-կաթ հավաքում բյուրեղն արցունքիս ,

Բուռ-բուռ շաղ տալիս կարոտի փոշին ,

Քայլ-քայլ խտացնում մշուշն աչքերիս ...

Անձրևի ամեն հարվածը դեմքիս

Նոր մեղեդի է, նոր երգի ծնունդ ,

Գույների վալսն է խենթանում մեկից ,

Իրար խառնելով ժպիտ ու արցունք ...

Արցունքի ճամփան անձրևի պես է `

Նա էլ է թափվում <ամպած երկնքից> ,

Նրա բյուրեղը անհաստատ, թույլ է `

Հյուսված երազի անտես թելերից ...

Երազի շղթան ծիածան չէ լոկ ,

Այն մտքի երթ է, հոգու կաղապար ,

Խոնարհված աչքեր, շուրթեր աղոթող ,

Անծիրին նայող կապտած մի հայացք ...

Դրսում անձրևը կարոտիս փոշուց

Հևիհև հունցեց ...քայլող մի անուրջ ,

Որի համրացած ու լուռ ստվերում

Լոկ նշմարեցի <խորտակված կամուրջ> ...

ՍԵՎ ՈՒ ԿԱՊՈՒՅՏ ...

- Տուր ինձ աչքերիդ թախիծն անսահման ,

Որ ես մեծ սիրո հեքիաթներ հյուսեմ ,

Թող քո աչքերն իմ օվկիանը դառնան ,

Իսկ ես թող այնտեղ խենթի պես ճախրեմ .../Հայկո/

- Կապույտ աչքերը քո ինչին են պետք ,

Հեքիաթի դեղին լույսերը վառիր ,

Երկնքից վերև կա մեծ Տիեզերք `

Նրա անհունում թևերըդ բացիր .../Գ.Փ/

-Տուր ինձ աչքերիդ թախիծն անսահման ,

Ես այն խելագար օվկիան կդարձնեմ ,

Իսկ քո աչքերը թող փարոս դառնան ,

Որ խենթ օվկիանում ես չխորտակվեմ .../Հայկո/

- Աչքերըս վաղուց երկինք բարձրացած `

Աստղեր են դարձել շատերի համար ,

Ու հսկում են, որ չմտնի օվկիան

Ոչ մի խենթացած, անփույթ նավավար .../Գ.Փ/

- Տուր ինձ աչքերիդ թախիծն անսահման `

Նրանով հոգուս դատարկը լցնեմ ,

Թույլ տուր աչքերիդ գերին ես դառնամ

Ու նրանց խելառ օվկիանում խեղդվեմ .../Հայկո/

- Հոգուդ դատարկը լցրու երգերով ,

Շղթաներ փշրիր հնչյունի զարկով ,

Իսկ իմ թախիծը թող մնա ինձ մոտ `

Այնտեղ կսուզվի մեկ ուրիշ լողորդ .../Գ.Փ./

ԱՔՐՈՍՏԻԿՈՍ...

Մարող կարոտըս նոր շունչ է առել ,

Իսկ լույսն աչքերիս` քիչ-քիչ խտացել ,

Խենթացած հոգուս մեղեդու կանչից

Երազն է փախչում ափերիս միջից ...

Ներկան վրձնում է գույների տարափ ,

Թևածող պատրանք, մտքի հանգրվան .

Վարանում եմ ես...իսկ իմ ապագան`

Անուրջ է գերող, թե` հոգու < զնդան > ...

Նայել եմ ուզում մի զույգ աչքերի`

Ես այնտեղ գուցե պատասխան կարդամ ,

Ցնորքը պատռեմ հարվածով վրձնի ,

Իրական տեսնեմ երազի ճամփան ...

ԴԱՐՁԻՐ ԻՆՁ ...ՆՎԵՐ

Նվիրիր դու ինձ ծիծաղն աչքերիդ ,

Դրանով օրվա կնճիռը հարթեմ ,

Թել-թել բաժանեմ անցնող ժամերին ,

Ու քո հայացքով աշխարհին նայեմ ...

Նվիրիր դու ինձ թռիչքը մտքիդ ,

Ուզում եմ անվերջ պեղումներ անել ,

Երազի ճամփան, երգը աստղերի

Իրենց խորությամբ դեռ չեմ վերծանել ...

Նվիրիր դու ինձ կրակը հոգուդ ,

Ուզում եմ նրա բոցում լու~ռ այրվել ,

Շիկանալ, թրծվել ու նոր որակով

Հոգուս ձուլվածքը ձեռքերիդ դնել ...

Նվիրիր դու ինձ գույնը կարոտիդ ,

Որ իմ կարոտի ծովում չխեղդվեմ ,

Գտնեմ հուսալի մի փրկագոտի ,

Ու երազներս ողջ ափ դուրս հանեմ ...

Իսկ եթե չուզես ոչինչ նվիրել ,

Թե անհաս մնա տենչըս քո հոգուն ...

Լո~կ ներկայությամբ դարձիր ինձ նվեր ,

Տեղա անխնա իմ խելառ կյանքում ...

Քամին ծեծեց պատուհանը…Վերջերս կարծես նա փոստատարի դեր է կատարում. այս անգամ էլ ծրար ուներ ձեռքին… Զգում էի, որ սառն են քամու ափերը…Հասկացա, որ նա ինձ տաք տողերի պարան չէր տալու. այն կտրվել էր ճանապարհին` ցրտից…հոգո՞ւ, թե՞ …Ինչևէ, պետք էր վերցնել ծրարը…քամին պատասխանի էր սպասում…Ինչպես ակնկալում էի` այնտեղ չկար նամակ …միայն խոնավ մատնահետքեր էին …Շատ բան կարդացի, շատ բան հասկացա, բայց անկարող էի տաք շնչով լցնել պատասխանըս …Իմ մատնահետքերի հետքերն էին անգամ թրջված… Որոշեցի ծրարը հանձնել քամուն` առանց հասցեատիրոջ…Թող իմ հոգու թացությունը ոչ ոք չտեսնի…Թող քամին իր պաղ ձեռքերով կորցնի այն, ինչ խանգարում է տաք տողերի ամրությանը…
Հոգին որքա~ն կարիք ունի ցրտից պաշտպանվելու...