Պոկվել է լուսնից մի կտոր սառույց ,

Ընկել երազիս հենց շեմի վրա

Ու ամեն անգամ, երբ մտնում եմ տուն

Ինձ հետ տանում եմ դողը ձմեռվա ...

Ցուրտը մտնում է երակներիս մեջ ,

Հոսում արյան պես և այնքան արագ ,

Որ ինձ թվում է, թե էլ երբևէ

Տաք օրվա շունչը կողքիս չեմ զգա ...

Եվ ինձ թվում է,թե լուսնի շնչից

Իմ երազների երազն է մարել ,

Մինչ` օրեր առաջ, դեռ ամռան տապին

Այն կարող էր լոկ հեքիաթներ սնել ...

Իրոք, ունայն են կյանքում բան ու գործ`

Նման ձմեռվա լուսնի սառույցին ,

Լոկ հաստատուն է ՈՒԺԸ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾ ,

Որ հար կապրեցնի երազի փոշին ...