Ոտքերս զուրկ են բանականությունից, բայց ինչու՞ են հաճախ ձգտում քայլել քո շավիղներով...
Ու ես կանգնում եմ մտքիդ անդունդի եզրին... Եվ ինձ թվում է, եթե անգամ գլորվեմ այնտեղից, չեմ կործանվի...Չէ, դու դրա հետ կապ չունես...Վայրէջքի պահին հաստատ կանէանամ ու մի անօդ տարածքում պարզապես կլողամ` չգտնելով միտքդ սնող թթվածինը...
Քո հետքերով քայլելը հեշտ չէ...Այն լապտերը, որ կլուսավորեր իմ ճամփան, թաքցրել ես աչքիցս հեռու, դու էլ չգիտես, թե ինչու...
Այսպես չիմանալով` մենք հաճախ ենք զրկում միմյանց լույսից, օդից, թթվածնից...Մինչ` կյանքն անչափ կարճ է զրկումների թիվը հաշվելու և նորի փնտրտուքներում հերոսանալու համար...
Ի՞նչ անեմ...էլ չքայլե՞մ ինձ հարազատ դարձած քո շավիղներով (միայն նրա համար, որ ոտքերս զուրկ են բանականությունից)...
Իսկ գուցե երբեմն պե'տք է, որ բնազդները հաղթեն...այդպես չենք պարտվի ինքներս` մեզ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий