Անձրևը...նախ գրկեց իրանըս...Չգիտեմ` ինչ պիտի ասեր, որ կիսատ մնաց։ Հետո նրբորեն ափերի մեջ առավ դողացող ձեռքս ու թևանցուկ քայլեցինք թաց մայթերի վրայով...
Քիչ անց արդեն ամենուր կաթիլներ էին' տանիքներին, պատուհաններին, օդի մեջ կախված, շուրթերիս վրա...Իսկ ես այդպես էլ չհասցրեցի լսել անձրևի կիսատ խոստումները...Քամին տարրալուծեց դրանք մթնոլորտի մեջ։ Չընդվզեցի։ Գուցե մեկին դրանց մանրամաղն ավելի էր պետք։ Գուցե...
Քիչ անց արդեն ամենուր կաթիլներ էին' տանիքներին, պատուհաններին, օդի մեջ կախված, շուրթերիս վրա...Իսկ ես այդպես էլ չհասցրեցի լսել անձրևի կիսատ խոստումները...Քամին տարրալուծեց դրանք մթնոլորտի մեջ։ Չընդվզեցի։ Գուցե մեկին դրանց մանրամաղն ավելի էր պետք։ Գուցե...
Անձրևը թող չընդհատվի... Դեռ չի՜ հասցրել ինձ ունկնդրել...Ես էլ իմ բաժին ասելիքն ունեմ. գուցե ուշացած, գուցե անհաստատ, բայց հոգուս խորքից խեղդվելո՜ւց փրկված...
Այն կասեմ, երբ անձրևը կրկին գրկի իրանըս...
Այն կասեմ, երբ անձրևը կրկին գրկի իրանըս...
Комментариев нет:
Отправить комментарий