Մի քիչ անձրևոտ, մի քիչ ամոթխած՝
Գլուխն է հանել երազանքն էլի.
Մի քիչ հանդուգն, մի քիչ դառնացած՝
Ուզում է հերքել մոլուցքն օրերի...

Ուզում է տեսնել հասկը բարության,
Որ անկեղծության պտուղն է բերրի.
Մի քիչ վախվորած, մի քիչ համարձակ՝
Նա որոմներին ասելիք ունի...

Ու ասելիքը օդում է կախված՝
Իբրև ահազանգ անդեմ զանգվածի,
Որն արդեն վաղուց, առանց երազանք՝
Մաշում է մոլուցքն անցնող օրերի...

Մի քիչ ուշացած, բայց և հրատապ՝
Իր քայլը կանի երազը էլի.
Գուցե մի թռիչք մնա անավարտ,
Գուցե մի լավ հասկ իր դեմքը փրկի...