Ես մուրացկան չեմ, բայց երբևէ կյանքից մուրացել եմ քո ներկայությունը...
Հեռացար աննկատ, և օդը չկարողացավ լրացնել թթվածնի այն քանակությունը, որն անհրաժեշտ է շնչահեղձ չլինելու համար... Իմ մթնոլորտը հագեցած է եղել քեզնից զատված ու ինձ չհասած քո՜ բյուրեղներով...Չեմ դժգոհել կյանքի նետած այդ փշրանքներից...Մուրացկանի պես թախանձել եմ քո ներկայությունը...
Հիմա անտրամաբանական է անգամ գարնան շնչառությունը... Մտքերս ինձ հեռացնում են իմ խոհերի մենաստան, ուր փակվում եմ՝ քեզ գտնելու անմարմին հույսով...
Մի օր կդադարեն իմ որոնումները...Մի օր կպարպվի իմ անուրջների երկնակամարը, մթնոլորտը կմնա աներազ, իսկ ձեռքս կհոգնի անցնող կյանքից թախանձել օդի իր բաժինը...
Գարունը մեղավոր չէ, որ իմ տրամաբանության հարթակում չեմ կարողանում տեղավորել իր շնչառությունը...
Ես գարունի՜ց էլ կմուրամ քո ներկայությունը...