<<...ՄԻ ՔՆԻՐ >>

 

Քունս չի տանում, դու էլ մի քնիր,

Ունկնդրիր սրտիս փոթորկված երգը, 

Տերևի նման դողում է հոգիս.

Ո՞վ է գողացել նրա հանգիստը...

 

Տեսնու՞մ ես արդյոք սառած փաթիլներ,

Որ գալարվում են քամու նվագից,

Նրանք բերել են փոքրիկ բյուրեղներ 

Խոնավ աչքերի կապույտ հատակից...

 

Լսո՞ւմ ես արդյոք մարող շշուկներ,

Որ ունկիդ հասնում, հառնում են նորից.

Դրանք թափառող արձագանքներ են`

Պոկված համր ու կարկամ շուրթերից...

 

Քեզ ի՞նչ պատահեց, դողում է ձայնդ,

Իմ անուրջնե՞րն ես միամիտ գրկել,

Շփոթվել ես դու, բա'ց թող ձեռքերդ,

Սովոր չեն նրանք, կարող են հալչել...

 

Այդ ի՞նչ ես անում, ինչու՞ ես սրբում

Իմ կապույտ-կապույտ արտասուքները.

Թող որ լուռ հոսեն, որ հոգուս խորքում

Չմնան հանկարծ նրանց հետքերը...

 

Հոգնեցի՞ր արդեն, ուզում ես քնե՞լ.

Քեզ մոտ եմ ճամփում իմ երազները,

Ես էլ աստղերի բեռը հավաքեմ,

 Գնամ գտնելու հոգուս եզրերը...