ՍԻՐՈ ԱՐԱՀԵՏ...

Փշրված անուրջ, արցունքի հեղեղ ,

Լուռ ատելություն` սիրո փոխարեն ...

Ուշացած զղջում, խոնարհված հայացք

Համառող ներում և` ինչի՞համար ...

 

Միթե կյանքը այս իր ծով դառնությամբ

Ապտակ չի տալու յուրաքանչյուրին.

Արժե՞ այդ դեպքում, որ ողջ էությամբ

Մարդ հանկարծ դառնա դավերի գերին...

 

Չէ՞որ սերն անվերջ եզրեր է գտնում ,

Երբեք չի փնտրում իրենը միայն ,

Թեկուզև անվերջ իրենն է ասում,

Ապրում է հաճախ ուրիշի~ համար...

 

Այդ դեպքում ինչպե՞ս և հանուն ինչի՞

Պետք է սովորի մարդ հանկարծ ատել ,

Իր հին երազը իր ձեռքով փշրի ,

Ծաղկի փոխարեն ձգտի փուշ քաղել...

 

Ներում ու զղջում թե ապրեն մեկտեղ ,

Կփակեն անխոս արցունքի ճամփան ,

Այդժամ կբացվի մի նոր արահետ ,

Կծաղկի սերը` թեև ուշացած...