ԼՈՒՍԻՆԸ ՈՒ ԵՍ...

Ես ու լուսինը պատկերդ ենք հյուսում `

Մասնիկ առ մասնիկ, հյուլե առ հյուլե .

Մերթ ջերմանում ենք, մերթ` հանկարծ մրսում ,

Դժվար արվեստ է, պետք չէ սխալվել...

Երբ հավաքում եմ հայացքդ լռին ,

Անգամ լուսինն է մի պահ քարանում .

Ինձ այս աշխարհում չի թովում ոչի~նչ,

Ուզում եմ սուզվել թախծիդ անհունում...

Ուզում եմ դառնալ անուրջդ գերող ,

Քնքշանք ու գորով խառնել օրերիդ .

Ուզում եմ լինել երեկոդ հանգչող ,

Աստղազարդ գորգեր փռել հուշերիդ...

Իսկ երբ փորձում եմ երազիդ դիպչել ,

Լուսինն է սառցե ժպիտն իր նետում .

Եվ ինձ թվում է, թե մութ երկնքում

Կապույտ արցունքն է իր հունը բացում...

Եվ ինձ թվում է` կապույտ գոլորշին

Որքան էլ ճախրի երկնում անսահման ,

Կդառնա վճիտ արցունքի կաթիլ

Ու լու~ռ կթափվի հուշերիս վրա...

Այսպես տենդագին լուսինը ու ես

Փորձում ենք մաս-մաս պատկերդ հավաքել.

Եվ ինչ ստացվեց...ժպտացող աչքե~ր...

Ոչ, բարդ արվեստում մենք չե~նք սխալվել...