ԱՇՆԱՆ ՄՈՐՄՈՔ...

Պատուհանից դուրս աշունն է լալիս`

Ապակիները արցունքով ցողում.

Լու~ռ մշուշվում են և աչքերը իմ,

Անտես վերհուշիս կապերը քանդում...

Միտքս տանում է ինձ հեռու~-հեռու~,

Ուր խառնվում են գույները ասես,

Ուր անձրևում էր օրը, մինչդեռ դու

Իմ կողքին էիր, հարազատ այնպես...

Այնժամ թախծի մեջ ուրախ երանգ կար,

Իսկ կապույտի մեջ` դեղինի հրդեհ.

Աշունն էր սրբում իմ արցունքն անգամ,

Մինչդեռ` լալիս է հիմա խենթիս հետ...

Թող որ արցունքի շիթերը անձայն

Իրենց հետ տանեն մորմոքը աշնան,

Արևի ոսկին հոգուս խորքերում

Կապի հավերժող սիրո ծիածան...