ԿԱՊՈՒՅՏ ՋՐՎԵԺ

Կարոտն ինձ համար ջրվեժ է անվերջ`
Ձուլված արցունքի կապույտ գոլորշուց.

Նրա հայելում մի տեսիլք ասես

Ինձ հեքիաթների գիրկն է կանչում...

Ու սլանում եմ ես ինքնամոռաց`

Տարված հեքիաթի ոսկե փայլերով,

Լույսերն են թարթում, բացում իմ ճամփան,

Երկինքն ուսերիս նետում է թիկնոց...

Իսկ աստղերի մեջ տեսիլքն է այն նույն,

Որ ինձ փոթորկեց հեքիաթի կանչով.

Ժպտում է հեռվից, անխոս շղթայում,

Գերել է փորձում իր խենթ հայացքով…

Եվ ես չգիտեմ` ետ դառնամ նորից

Դեպի ջրվեժն այն կապույտ կարոտի,

Թե` գերի մնամ, ձուլվեմ հեքիաթի

Լույսերից ծնված մի խենթ հայացքի…