ԶԱՐԹՈՆՔ

 

Գարունն անցնում է կողքովս... Ինչ-որ բան դեռ խանգարում է տեսնել արդեն մայրացող բնության հմայքը, գարնան անկրկնելի սիրունությունը...

Փորձում եմ ինձ գտնել բնության զարթոնքի մեջ, փորձում եմ հիշել, թե ինչ բառեր էի ժամանակին ընտրում խոսելու, գույների վարարումը ճերմակին բեկելու համար...

Հիմա գարնանային անձրևների փոխարեն իմ հոգում վարարում են իրարամերժ զգացումները, վարարում են` տապալման սպառնալիքով...

Ժամանակին բառերը սփոփում էին ինձ․․․Հիմա այնքան անիմաստ են դարձել դրանք, բոլորովին` անբովանդակ, որ թվում է, թե խանգարում են անգամ...

Գարու՛ն, զարթոնքիդ մեջ համրացրու բառերի հոսքը ու թող վարարի կյանքի աղմուկը...