Ձմռանն անշնչացած բնության դիմագծերը կենդանանում են։ Մի մոտիկ շող իր թույլ մատներով հպվում է սառած բյուրեղին ու խոստանում ջերմացնել նրան...
Խոստումներին այսօր ոչ ոք արդեն չի հավատում, բայց սիրտն արթնացել է, սիրել է ուզում...
Հավատով ասված խոսքը (որքան էլ որ` անիրական) գերում է հոգին, շղթայում այնպես, ինչպես ցրտից կուչ եկած մարմինը` արևի շողին...
Օդին խառնվել են բառեր, որ սիրո խոստումով են շնչում, իսկ նրանց արտաշնչումը հավատով է լեցուն...
Անշնչացած կյանքը մեկից արթնացել, հրամայում է սիրել...
Ամեն ինչ դեռ կորած չէ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий