Սկզբում ցնցվեց մեր հոգին. չէ, դա կապ չուներ բնական աղետի հետ։ Այն, ինչ ապրեց յուրաքանչյուրի հոգին, միայն հայտնի է իրեն։ Երբեմն բառերն անզոր են թարգմանչի դեր տանել. ծանր է անգամ նրանց համար։ Իսկ լեզուն...լեզուն պարզապես համրանում է' ինչի՞ց խոսել, ինչպե՜ս խոսել...
Ասում են, թե ժամանակը բթացնում է ցնցումների ուժգնությունը, ստիպում ապրել սպիների կարկատանով, որոնք այդքան էլ չեն պահում սիրտը։ Իսկ սիրտը...սիրտն էլ ունի հիշողություն, որն արթնանում է գույնի', բույրի', անգամ ձայնի՜ հետցնցումից...
Ժամանակը դանդա՜ղ սպանում է հիշողությունը, որ սիրտը մի քիչ էլ ապրի...
Հետո ցնցվեց մեր ոտքերի պատվանդանը՝ հողը։ Իսկ դա արդեն սոսկալի չէր... Հոգին մի քիչ տագնապեց, բայց չցնցվեց. սովոր էր։ Նա տեսել էր այն, ինչը չի կարող թարգմանել բառը, մոռացնել՝ ժամանակը...
Մի' նեղվեք ճաքերից... մի օր դրանցից իր գլուխը կհանի հույսի ծաղիկը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий