Ապրելը դարձավ իրոք մղձավանջ.
Պատել է երկրիս մորմոքը անանց,
Տնքում է հողը, դեռ գրկում իր թաց
Լույս որդիների ժպիտն է սառած...
Ախ, երկիր իմ որբ, լրիվ որբացար,
Քեզ հզորացնող բազուկը ընկավ,
Ամեն օր թափվող սերունդ ես տեսա,
Դատարկվող մայթեր, ուր ծիծաղ չկա...
Դատարկված տներ, ուր փնտրում անհագ
Զավակին, հորը, չեն գտնում սակայն,
Գտնում են միայն մի լուսանկար
Ու հողաթմբեր` մեկը մյուսից թանկ...
Չգիտեմ անգամ` երբ ուշքի կգանք.
Այսքան բոթերից խելագար դարձանք,
Ծանր է ամեն օր հրաժեշտ կարդալ,
Ամեն օր ապրել չապրելու նման...
Комментариев нет:
Отправить комментарий