Երբ ինձ լքեց քեզնով ապրող վերջին երազը, ես դարձա լուսնային հիվանդ...
Հիշու՞մ ես աստղային այն թիկնոցը, որի ամենատես հայացքի ներքո մենք լռում էինք...չէինք ուզում նյութականացնել անտեսանելին' հոգու հառաչը,
աչքերի
գույնը,
երազի
ճամփան
(մինչ,
աստղերը
այնքա՜ն
մոտ
էին,
այնքան'
նյութական)..
Հիմա նույն թիկնոցն է տարիների հյուսվածքներով ձգվում մեր միջև' մեզ նետելով մայրցամաքների հեռավորության զսպված
ճիչն
ու
կարոտի
օվկիանոսի
անապատացումը...
Այսքան
լռություն
ո՞վ
էր
հորինել
ինձ
համար,
ո՜ր
անխոհեմ
հեքիաթասացը...
Հեքիաթում երբեմն լուսինն ուղեկցում է մոլորված ու միայնակ հերոսին...Իմ բեռը ծանր է' աչքերիդ գույնը...
Այնքան փնտրեցի այն (նայելով լուսնին), որ դարձա "լուսնային հիվանդ"...
Комментариев нет:
Отправить комментарий