Սպասում եմ, ամեն օր եմ սպասում... Առավոտյան, երբ բացում եմ կոպերս, կարոտի կապույտ աչքերը չռված նայում են տան ամեն անկյունից ու երկրաչափական մի պատկեր
չկա,
որ
նկարեմ
ու
փակվեմ
դրա
մեջ...Չկա
...
Իսկ ինչու՞ չկա...Երկրաչափությունը ինչ-որ բան ապացուցելու համար է, ջնջելու և ինչ-որ բան գրելու համար ...
Կարոտը չի ապացուցվում... Այն մեր մեջ է ապրում, երակների միջով տարածվում դեպի հյուսվածքներ ու հարմար
տեղավորվում
մաշկի
տակ...Ուստի,
երբ
առավոտը
բացում
է
իր
կապույտ
կոպերը,
լույսի
հետ
արդեն
իսկ
շփումից
արթնանում
է
նաև
կարոտ
կոչվածը,
որը
գուցե
ծնվել
է
մեզանից
առաջ,
չի
համակերպվում
երկրաչափության
հետ,
բայց
ճնշում
է
մաթեմատիկորեն
(ճշգրտությամբ).
ամեն
առավոտ,
օրվա
ընթացքում,
գիշերային
մղձավանջի
մեջ...
Իսկ ես սպասում եմ, սպասում, որ մի օր ինչ-որ բան փոխվի, որ օրենքներով կարոտն էլ ապրի ու տեղավորվի գոնե... բանաձևի մեջ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий