ԱՆԿԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆ

Արդեն քանի օր` նույն ձայնն է ինձ արթնացնում ու հրամայում վեր կենալ, քայլել ու ժպտալ...

Անձրևը երբեք այսքան չէր անկեղծացել... Գիշերվա տեսիլքը շարունակվում է նրա հուշիկ քայլերով, որոնք մերթ դանդաղում են, մերթ' արագանում (սրտի զարկի պես)...
Ես երբեք այսքան չէի խճճվել անցյալի ու ներկայի խաչմերուկում ու երբեք այսչափ չէի փնտրել կարոտի տարհանումը սեփական մաշկից ու բջիջներից...

Մտածում եմ. իսկ եթե ոչինչ չստացվի՞...

Անձրևը շարունակում է անկեղծանալ...Հետո գրկում է խոնավ ուսերս ու համոզում ննջել, ննջել սիրած խաղալիքը կորցրած մանկան պես...