Կար ժամանակ, որ ես գրում էի գարնան ու անձրևի մասին...Միշտ մի թացություն ամեն բացվող օր ուղեկցում էր ինձ...Հետո այնքան գրիչը թրջվեց, որ էլ չուզեցի նրա միջոցով մեղեդի մեկնել... 

   Եկավ ամառը...իմ լռության եղանակը...նրա տաք գրկում ինձ չեմ ճանաչում...սրտի զարկերն են իմ մասին հուշում...

   Աշնան գույներին ես դեռ կհասնեմ...մի քիչ պահածոյացված թացություն կխառնեմ նրա ներկապնակին, որ իմ երազած երանգը քաղեմ...ու իմ հույզերը գույներով մեկնեմ...

   Ձմեռը թող սպասի...քիչ առաջ հրաժեշտն իր կարդաց...Հոգնած էի ես...հոգնած էր և նա...գուցե դրանից բան չհասկացա...
   Հետո կգա մեկ ուրիշը, ով կուզի երգել գարնան անձրևը...Բայց նույն թացությունը կփորձի մեկնել հոգու և մարմնի անավարտ երգը...Մեկնել այնպես, ինչպես ես փորձեցի, բայց...ոչինչ չստացվեց...Գրիչն էր թրջվել...