ՇՆՉՈՒՄ Է...ՕՐԸ

Շնչում է օրը...ես էլ չգիտեմ,

Թե իր որերորդ խորը հոգոցով:

Թակում են դուռը...հուշը մոլորվել՝
Մթից խնդրում է հույսի մի տաք շող...

Խնդրում է՝ փրկել վայրկյանն այն անցնող,

Որում երազ կա անկատար, մոլոր...

Բայց պահել այնպես, որ չատի ոչ ոք

Հոգու թռիչքը...թեկուզ՝ անծանոթ...

Տնքում է օրը...ու ես լավ գիտեմ,

Թե ինչ է հուշում նա իր հոգոցով:

Անցյալը կողպել, շեմին եմ նստել...

Իսկ ներկա ունե՞մ...կճշտեմ մի օր...