Ուզում եմ նկարել կարոտը...գուցե այն լինի երբևէ ստեղծված ամենաանհաջող կտավը, գուցե այնտեղ լինեն բաց հարցեր ու փակ պատասխաններ, ստորակետ աղերսող, սակայն վերջակետի բախվող բթացնող հույզեր, բայց դա կլինի ի՜մ կարոտը...Ուր ծովանում են իմ երեկոներն ու այգաբացները...չե՜ն լուծվում արդեն հարցականները...այլ՝ խեղդում են ինձ, սեղմում կոկորդը, համրացնում միտքը...Ուր միևնույն են բոլոր բառերը, ուր չկա՜ն նաև գույները սիրած...իսկ այն, ինչ որ կա՝ լոկ սովորույթ է, ապրելու՜ բնազդ...Այսպե՞ս է գուցե հենց ծնվո՜ւմ ցավը...

Ինչպե՞ս նկարեմ ես ա՜յդ կարոտը...