ԱՆԻՐԱԿԱՆԸ

Երբ հասնես ծովին, տաքուկ ավազին

Հանձնիր գգվանքը խենթ երազների,

Դու կամաց պատմիր մի սիրո մասին,

Որն իրական չէ, խորթ է շատերին...

Որը ապրում է աստղային փոշում,

Սնվում երկնային անծիր գույներով,

Մեկ-մեկ իջնում է ծովի ավազին,

Ու լուռ հիշեցնում իր գոյի մասին...

Դրա համար էլ, տեսքով անմարմին,

Անճանաչ է այն գուցե շատերին,

Ես ու դու գիտենք լոկ նրա հասցեն,

Քանզի մեր միտքը հենց նա է սնել...