Մի՛ տխրիր, հոգիս, երբ լռությունը աղմկել չուզի,
Թաքցրու նրան բոլորից հեռու, օտար բոլորին,
Որքան էլ կյանքը ինձ ու քեզ համար բաժանում գծի,
Չի կարող քերել այն, ինչ դաջված է սրտի պատերին...
Մի՛ ամպիր, հոգիս. տխրության քողը քեզանից վանիր,
Թող որ ճառագեն, ինչպես վառ արև, աչքերդ ծեգին,
Իսկ թե երբևէ լռության ձայնը աղմկել փորձի,
Կյանքը գուցեև իր պիրկ ձեռքերով ինձ ու քեզ օգնի՞....
Комментариев нет:
Отправить комментарий