Տեսե°լ ես արդյոք դու կապույտ արցունք,
Քարացած բյուրեղ` վարդի շուրթերին .
Գուցե սիրահար ինչ-որ մի բլբուլ
Սրտից է թողել հյուլեն կարոտի…
Կարոտն ասում են հզոր ուժ ունի –
Վկան է սերը այն հին բլբուլի.
Վարդը որքան էլ նրան չնայի
Հավքն այդ ուրիշի համար չի երգի…
Թո'ղ որ չտարվի վարդը իրենով,
Թո~ղ որ ուրիշի սիրո մեջ ծաղկի.
Բլբուլի երգից կժայթքի կարոտ,
Որը հյուսված է կապույտ բոցերից:
Աշխարհը գուցե ծաղկանոց է մի,
Որտեղ բացվում են պես-պես հրաշքներ`
Համբարձում, զանգակ, յասաման, հասմիկ.
Ամենքը` մի գույն, կուսական, անմեղ…
Սակայն ինչ ասես սիրահարին խենթ,
Այս մեծ աշխարհում նա "աշխարհ" ունի`
Վարդաբույր եզերք, հոգու տիեզերք,
Միակ թագուհին իր անուրջների…
Գերվե°ց հրաշքն այդ գույնով կարոտի-
Պատասխան չկա… կա մշու~շ մի լուրթ.
Անցյալի միջից կապտին է տալիս
Վարդը`շուրթերին քարացած արցունք…
Комментариев нет:
Отправить комментарий