"Նրանք"

 

Նրանք զրուցում են ամեն-ամեն ինչից,

Ու ծիծաղում քահ-քահ, գուցեև` անառիթ,

Նրանց չի էլ հուզում շուրջը եղած ոչինչ,

Կա անսահման քնքշանք, հայացքով ասելիք...

 

Նրանք երբ ներկա չեն, բացակա չեն կրկին,

Մտքով շաղկապված են` նման հայտնի ծառին,

Որ արմատով գտնում, սնում է իր նմանին,

Անգամ, երբ կողքին չէ ու չի նայում դեմքին...

 

Նրանք կապրեն այսպես, հեռու և շատ մոտիկ,

Կզրուցեն լուսնից ու արևի խանդից,

Բայց չեն խաղա երբեք, դերն այդ իրե՜նցը չի,

Քանզի լեզու չկա, որ նրանց թարգմանի...