Հողի սիրտը..

Ինչ-որ մի տեղ հանկարծ պայթեց

Ատելության անզեն ական,

Ինչ-որ մի պահ կյանքը կանգնեց,

Ու ժպիտներն անհետացան...

Ինչ-որ մի տեղ ծուխը մարեց,

Սիրած կինը վշտին գամվեց,

Մանկան հոգին ալեկոծվեց,

Հարցեր տվեց, հետո ... լռեց...

Ինչ-որ մի տեղ մարդիկ լուռ են

(Այլոց համար ինչու՞ այրվել),

Հողի սիրտը տնքում է դեռ,

Հողի "բեռը" թա'նկ է այնպես...

Ինչ որ մի տեղ էլ նույնը չեն

Այգաբացն ու երթը օրվա,

Կյանքը ունի խորը վերքեր.

Ատելության զենքը վկա...