ԿՅԱՆՔԻ ԿՏԱՎԸ...

Երկար նայում եմ կյանքի կտավին-

Փոթորիկներ կան նրա ընդերքում ,

Բայց առավել շատ այս հողաշխարհին

Երկրային տենդն է անվերջ սպառնում...

Մարդիկ ոռնում են սիրո պակասից-

Ցավը բնազդ չէ,մրմուռ է բերում,

Որքան էլ նայես քո «պատուհանից»`

Կյանքի կտավը ի՜ր գույնն է ուզում...

Ուզում է ՝ արբեն իրենով մարդիկ,

Վարդեր աճեցնեն սրտի խորքերում,

Որ ուր էլ քշի տագնապի քամին,

Վիրակապ դնի վիրավոր հոգուն...

Երկա՜ր կնայեմ կյանքի կտավին-

Այնտեղ կարոտի զեփյուռն է ապրում,

Ոչինչ չի՜ սպառնա իմ հողաշխարհին,

Եթե սիրո նոր հունդեր են աճում...