Քարափին ծաղիկ էր լուռ բացվել,

Շոյում էր հայացքով իր զույգին,

Կապույտը ջրերից հավաքվել,

Օրհնում էր վայրկյանը՝սիրով լի...

Քարափին թևում էր սիրերգը.

Լռության խախտումը հանցանք էր,

Նազում էր սիրուց խենթ ծաղիկը.

Ամպերի քրտինքն էր քարացել ...

Քարափին թող ապրի մեծ սերը,

Թող ոչինչ չսպառնա զուգերգին,

Թե հանկարծ գժվեն էլ ամպերը՝

Թո՜ղ բախվեն կապույտի ցնորքին...