ԿԱՐՈՏԻ ԾՈՎ ...

Հոգուս երկնքում Լուսին կա պահված

Ու տաք գոլորշի` արցունքից պոկված ,

Թափառող գույներ, որ երկինք հառնել ,

Այնտեղից Սև-Վան բիբերն են ներկել ...

Լճի կոպերից արցունք է կախվել ,

Նրա աչքերը բաց են մնացել ,

Նա էլ է ինձ պես երազի ծովում

Մոլորվել հանկարծ ու ելք չի գտնում ...

Լիճը լավ գիտի լեզուն կարոտի ,

Իր մեջ է պահում գաղտնիք մի լռին ,

Դա թաքնված է նրա խորքերում ,

Սրտի պես խորունկ գունեղ շերտերում ...

Իմ Վանա ծովի կարոտն է հաճախ

Ծփում խելագար նրա ափերում ,

Ու մոլեգնում է լիճը Սևանա ,

Քարերին թողնում մորմոքը հոգու ...

Դրա համար էլ կապույտի թևով

Կամ թեկուզ հեռվից վրձնի հարվածով

Ուր էլ խտանան գույները մի օր

Կհառնեն որպես կարոտի խոր ծով ...