ՄԻ ՀԻՆ ԿԱՐՈՏ...

Մի հին կարոտ կանչում է ինձ, ձեռքով անում ,

Մի հին կարոտ ապրում է միշտ սրտիս խորքում ...

Չեմ հասկանում հաճախ կարծես նրա լեզուն .

Գաղտինք ունի,թե` շատ է հին, շատ` անանուն ...

Մի հին կարոտ ինձ տանում է ճամփով անհայտ ,

Մի հին կարոտ շղթաներ է նետում հանկարծ ...

Ոտքերըս` թույլ, լեզուս` կապված, հոգիս` անկամ .

Գերությունն այդ, բայց, ինչու է ինձ ... հարազատ ...

Մի հին կարոտ ինձ թողնում է ու ...հեռանում ,

Մի հին կարոտ չի հասկանում` ինչ է անում ,

Որովհետև այն իմ արյանն է խառնվել .

Ես չեմ կարող նրան ինձնից կիսել, բեկել ...

Մի հին կարոտ ուր էլ գնա, կգա ինձ մոտ ,

Կպարգևի ճառագայթներ դեռ արևոտ ...

Վերադարձին կհասկանամ նրա լեզուն ,

Կվերծանեմ ամեն մասնիկ, ամեն հնչյուն ...

Մի հին կարոտ, համաձայն եմ, թող տեր դառնա ,

Իշխի հոգուս, տիրի սրտիս, միայն` մնա ...

Որ գույները իմ խենթ կյանքում չպակասեն ,

Տիեզերքում մի հին ու նոր կարոտ հյուսեն ...