ԱՍՏՂԱՅԻՆ ԵՐԳ ....

Աստղերը վերում երգում են կամաց ,

Երգում են այնպես, որ մարդ չարթնանա ,

Բայց ես շատ վաղուց` քունս կորցրած ,

Ունկնդրում եմ այն, ինչ թափվում է ցած...

Թափվում անխռով, խռովում հոգիս ,

Մերթ գույն նվիրում, մերթ` խլում նորից ,

Մերթ բոց է դառնում, հրով ճարակում ,

Մերթ էլ` սառույցի գիրկը ինձ նետում...

Քնքշանք է ծորում մերթ նրա շուրթից ,

Հնչյունն իսկ թանկ է, այնպես` հարազատ .

Մերթ էլ` երգը այդ դառնում է պատիժ ,

Կամ` օտարացած անտարբեր հայացք...

Իսկ ես ուզում եմ ունկնդրել անհագ ,

Այնտեղ հուշերիս արցունքն է քամված ,

Խոսքեր կան չասված, թերի, անավարտ ,

Այն իմ կարոտի ճիչն է խեղդված...

Աստղերը վերից թափվում են դանդաղ ,

Կապու~յտ գորգեր են փռում հուշերիս ,

Իսկ ես չեմ ուզում քնից արթնանալ ,

Ինձ օրորու~մ են երգերն աստղային...