ՕՐԵՐԻ ՓՈՇԻՆ

Որքան  վերցնում  եմ  օրերի  փոշին ,

Այնքան  խամրում  է  մտքիս  հայելին ,

Այնքան  չեմ  տեսնում  իմ  կյանքը  այնտեղ -

Ուրիշ  մի  դեմք  է  նշմարվում  արդեն ...

Սրբում  եմ  կրկին  հայելու  փոշին ,

Խնամքով  ուղղում  դեմքը  իմ  ծռված ,

Բայց  ամեն  անգամ, երբ  նայում  եմ  ինձ -

Էլ  չեմ  ճանաչում  օրերը  անցած ...

Հուշերի  ամպն  է  հոգուցըս  կախվել ,

Տաք  արցունքները  իր  մեջ  ծըվարել ,

Ներկա  գույները  թևեր  են  առել -

Կառամատույցում   խարիսխներ  նետել ...

.......................................................................

...Ի՞նչ  անեմ, կոտրե՞մ  մտքիս  հայելին ,

Նորոգե՞մ  այնտեղ  խամրած  դեմքը  իմ ...

Որ  ինձ  չխեղդի  օրերի  փոշին ,

Որ  կյանքըս  գտնի  իր  պատկերը  հին ...