Լուսին, դու ինձ ասելու ոչի՜նչ չունես...չունեիր և այն ժամանակ, երբ քո հայացքի հովանու ներքո ես պեղում էի գույնի խորհուրդը...Անփո՜րձ էի , իսկ դու ինձ ոչի՜նչ չհուշեցիր, չպատրաստեցիր կորուստների փակուղով
անցնելու
հերոսացմանը...
Իսկ այսօր ի՜նչ ես անում...հերոսանում ես ի՞նքդ՝ հուշեր բերելով փակուղու ելքից...
Ու՜շ է...սառը հայացքիդ ներքո վաղու՜ց եմ սերտել քո ասելիքը...Վաղու՜ց արդեն հասուն է դարձել այն իմ պեղելիք գույնի խորհուրդը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий