Շնչելը դժվարացել է...Ինչի՞ց է...Մագնիսական դաշտ կա...Արդեն քանի՜ տարի...
Այդպես են ասում, որ արդարացնեն շնչահեղձությունը...Իսկ գուցե
դա
լոկ
մի
մագնի՞ս
է...
Մագնիսը ձգվում է դեպի երկաթը և...հակառակը...Դա ես գիտեի, գիտեիր և դու...
Այն ժամանակ շնչելը հեշտ էր...Դու ամեն օր իմ կողքին էիր, իմ հայացքի մեջ, հանգիս ռունգերում, տողերիս սրտում /չնայած, երբևէ չիմացար այդ մասին...հիմա՛ էլ չգիտես/...
Հետո տարածություն առաջացավ...Աշխարհագրական լայնություններն ու երկարությունները
չհատվեցին
միմյանց, բևեռները
մնացին
թերի
ու
անհաս...
Տարածությունը լցվեց դատարկությամբ, որից շնչելը
իրո՛ք
դժվարացավ...
Գուցե ինձ համա՞ր են հորինել մագնիսական դաշտի սփոփանքը...Մինչդեռ ես գիտեմ /ու գիտես և դու/, որ խնդիրը ընդամենը մագնիսի ու երկաթի
ձգողության
պարզ
օրենքի
մեջ
է, բնական
կապվածության
մեջ, որ տարիների
բարդ
հանգույց
ունի...
Տարածություն կա, որ չի լցվում ոչնչով...անգամ՝ դատարկությամբ...
Շնչելը իրոք որ դժվա՜ր է..